چه دلگیر و خسته ام .......

پرده های غم در سراسر زندگی ام سایه افکنده.

 یارب چه می کنند این آدمیان که شایستگی نیابت تو را ندارند

سکوت غمگین شهر دل زخم دیده ام رابی تاب تر میکند...... از کجا و چگونه به زمین افتاده ام نمی دانم...

کوه پرغرور زندگی ام..... سایه افکن ظهرهای بی تابی ام....... چاه همنوای خستگی هایم...... چه آسان در پس گذر یک باد فرو ریخت.....

و من چه وحشت زده ام...... تنها و بی کس در این بیابان پرسوز چشم به سراب دوخته ام...... سرابی از اشک هایم....

چه دلگیر و خسته ام...

ای ملائک ، ای آدم ها سر در پرده فرو برید که گوش نامحرم صدای فریاد دلم را نشنود... اشک هایم را نبیند

یارب تنهاترین کس من تویی.... دل غمگین مرا مرحمی کن

صد افسوس درس عاشقی در مکتب لیلی نیاموختم ، یوسف چاه نشین من چه راحت با نسیمی از کنارم رفت

دل آسمان گرفته.... خورشید نمی تابد

چشم هایم تاب دیدار کس ندارند.....

من در این دیار خسته و تنها کنج میخانه دلم ، باده به دست و دلم بر کف .... اشک هایم بر چشم و لبم لرزان چشم براه اویم......

او می آید...

                 می دانم.......

                                بارفتن او زندگی تمام می شود........

                                                               امروز قیامت نیست......

                                                                                        می دانم...... او می آید.